Dat gepiep over die nieuwe iPhone4, ik snap het niet. Deathgrip, antennagate
wordt het zelfs al genoemd. Een beetje overdreven, als je het mij vraagt.
Het deed me wel denken aan
mijn eigen eerste telefoon. Dat was er een van Nokia. De 7110, ook wel de
‘Matrix-phone’ genoemd omdat Keanu Reeves ermee rondrende in de gelijknamige
film. De 7110 had een voor die tijd grote display en polyphone ringtonen. Jongensjongens, dat was me wat. Ik weet nog
dat ze op mijn werk om me heen dromden om dat ding te zien (en te horen).
Trots als een pauw
paradeerde ik door de stad met mijn telefoon. Dat deed je toen nog. Er was
alleen één probleem. Om de telefoon op te nemen moest je op een knopje drukken,
waarmee je het veertje ontgrendelde dat het schuifje zo cool liet wegschieten… Volgt
u me nog? Enfin. Dat werkte dus voor geen millimeter. Het schuifje kwam er vaak
maar voor de helft uit. En dan werd de verbinding verbroken.
Een en ander leidde ertoe
dat iedereen dacht dat ik ze wegdrukte. Boze mensen. En erger nog: boze
klanten. Boze baas. Sociaal isolement. Ellende. Ik raakte aan lagerwal. Het
duurde jaren voor ik die klap te boven kwam.
En nu heb ik me wéér zo’n
Nokia-prul laten aansmeren. De X6 dit keer. Interface: knudde. Usability: 0,0.
Als ik er een Flickr-fotootje mee wil uploaden, doet ‘ie dat niet 1 keer, maar
wel 30 keer. En mijn email-account is ook op mysterieuze wijze verdwenen.
Dus zodra de iPhone4 hier
in de winkel ligt, ren ik er naartoe. Ik hoorde dat Steve Jobs op vakantie is
gegaan. Met de winst die hij maakt op mijn aankoop kan hij dan nog lekker een
dagje langer wegblijven.
