De vraag is niet of we een hond nemen, maar welke. Een delicate kwestie. Zonder de steun van het gezin wordt het natuurlijk niks. Ik peilde het draagvlak bij mijn zoon.
- 'Wat vind jij van de Nova Scotia Duck Tolling Retriever?'
- 'Mooi beest. Hij lijkt me alleen een beetje ijdel.'
- 'IJdel??'
- 'Ja. Dat zie je vaak bij die mooie jongens.'
- 'Ben jij ijdel dan?'
- 'Neuh, niet echt.'
- 'Maar jij bent toch ook een mooie jongen?'
- 'Ik zei vaak, niet altijd.'
dinsdag 28 september 2010
vrijdag 24 september 2010
Design
Omdat ik graag wat kilometers wilde maken in
onze nieuwe –gebruikte- auto, stelde ik afgelopen zondag voor een uitstapje naar
het Kröller-Müller te maken. Daarmee
scoorde ik punten bij mijn eega, een sucker for art pur sang. Twee vliegen in één klap dacht ik, en even later scheurde
ik met mijn nieuw verworven, 163Pk sterke waardigheid, over ’s lands
snelwegen.
Het Kröller-Müller herbergt een duizelingwekkend mooie collectie. Mondriaan, Isaac Israëls, Charley
Toorop, Van Gogh. Zelfs zoonlief was erg enthousiast. ‘De Aardappeleters hangt
hier. Dat is één van de beroemdste schilderijen ter wereld, hoor!’, doceerde
hij deskundig. Dat klopte trouwens niet helemaal, want het was slechts een
voorstudie. Het echt beroemde werk is te bewonderen in het Van Gogh, maar zijn jeugdige
enthousiasme was niettemin aanstekelijk.
Na de appeltaart met slagroom snuffelden we
wat rond in de museumshop, waar ik stuitte op het boek Phaidon Design Classics.
Nou sta ik altijd een beetje wantrouwend tegenover design; 9 van de 10 keer zijn
het onhandige citruspersen of lelijke stoelen die bovendien niet lekker zitten,
maar in dit boek staan 999 échte klassiekers. Meteen aangeschaft. Achtenhalve
kilo zwaar –ja, ik heb het nagewogen- en propvol heerlijke feitjes & weetjes en prachtige
foto’s en tekeningen.
Ik ging meteen op zoek naar classics in mijn
eigen huis en vond er ook een aantal, waaronder glazen van Duralex, een
Peugeot-pepermolen, de Technics SL1200 draaitafel (nu helaas wéér in reparatie), een Pritt-plakstift en, heel verrassend, 2 slecht zittende stoelen, die we op de
vrijmarkt afgelopen jaar voor een tientje mochten meenemen.
Andere design-classics uit het boek zijn minder, of
helemaal niet bereikbaar voor normale stervelingen, maar ach, erover dromen mag altijd..
vrijdag 17 september 2010
Spiegeltje aan de wand
Afgelopen nacht werden onze zoete dromen ruw
verstoord door en daverende klap, een hels kabaal, een vreselijke herrie. Het
zullen die rabauwen van katten wel weer zijn, dacht ik slaperig, maar besefte
tegelijkertijd al dat de klap daarvoor toch net iets te heftig was.
Toen mijn wederhelft het licht aanknipte en
de woonkamer binnenliep om polshoogte te nemen, bleek dat onze immense, 30 kilo
zware antieke spiegel naar beneden gekletterd was. En godvermiljaardenondeju,
bovenop mijn net gereviseerde Technics SL-1200 MK2!!
Maar het ergste was natuurlijk dat onze mooie
spiegel in wel 1000 stukjes verspreid over de grond lag. De eens prachtige
lijst was getransformeerd in een armzalige hoop splinters.
Wat overbleef was een grote bak met scherven
en de knagende vraag of deze scherven ons nou geluk, of 7 jaar pech zullen brengen. We
zullen het vanzelf wel merken.
donderdag 16 september 2010
Herkauwen
Het liefst lees ik boeken die ik al een keer gelezen heb, kijk ik naar films die ik al 10 keer gezien heb en luister ik naar platen die ik al 100 keer gehoord heb.
Soms vraag ik me af of dat een afwijking is. Van de detective die ik nu aan het lezen ben kan ik bijvoorbeeld de plot wel dromen. Daar wordt het natuurlijk niet spannender van. Maar het is zo’n goed verháál, denk ik dan bij mezelf.
Aan de andere kant: ik probeerde kaartjes te krijgen voor Richard III in de stadsschouwburg hier en alle voorstellingen waren strak uitverkocht. En hoe het afloopt met de karakters van Shakespeare weten we ook allemaal.
Zelf wijt ik mijn behoefte om te herkauwen aan de aangeboren melancholie waaraan ik zo nu en dan lijd. Maar het zet me wel op het spoor van vergeten juweeltjes. Neem nou de klassieker Head on the door die ik gisteren uit de bak bij Concerto gevist heb. Een plaat die al in geen jaren gehoord had en waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Briljante clip bij een al even briljant nummer:
Soms vraag ik me af of dat een afwijking is. Van de detective die ik nu aan het lezen ben kan ik bijvoorbeeld de plot wel dromen. Daar wordt het natuurlijk niet spannender van. Maar het is zo’n goed verháál, denk ik dan bij mezelf.
Aan de andere kant: ik probeerde kaartjes te krijgen voor Richard III in de stadsschouwburg hier en alle voorstellingen waren strak uitverkocht. En hoe het afloopt met de karakters van Shakespeare weten we ook allemaal.
Zelf wijt ik mijn behoefte om te herkauwen aan de aangeboren melancholie waaraan ik zo nu en dan lijd. Maar het zet me wel op het spoor van vergeten juweeltjes. Neem nou de klassieker Head on the door die ik gisteren uit de bak bij Concerto gevist heb. Een plaat die al in geen jaren gehoord had en waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Briljante clip bij een al even briljant nummer:
Abonneren op:
Posts (Atom)