Forens

Iedere werkdag weer zit ik in de trein naar Utrecht. ’s Ochtends heen en ’s avonds weer terug. Een tamelijk geestdodende routine. Samen met talloze andere reizigers gehaast het station binnen lopen, een beker koffie scoren, de trein halen. 

U kent het wellicht wel. Elke dag hetzelfde. Je zoekt wat afleiding. En omdat ik een tijdje terug ben gestopt met krantenlezen, ben ik nu volledig teruggeworpen op de boeken die ik in mijn tas stop voor ik vertrek. 

Het meenemen van die boeken is mooi, maar het consumeren van al die prachtige literatuur is natuurlijk vers twee. Soms lukt het me om geconcentreerd te lezen. Maar vaak genoeg ook zit ik een beetje suffig uit het raam te turen.

Dan zie je die kaarsrechte sloten aan je voorbij glijden. Glanzend zilveren strepen die de groene velden doorklieven. Dieren in het veld. Veel vogels. Vreemd genoeg vaak zwanen. Die verwacht je eerder op het water. Met een borst grauw van de modder zoeken ze naar eten, veronderstel ik. Ze zijn bijna altijd met z’n tweetjes. Heel gewone dieren eigenlijk. Niks bijzonders aan. 


Vroeger was ik báng voor die beesten. Ik ben ooit door eentje gebeten toen ik hem brood wilde voeren op de kinderboerderij. Ik was toen nauwelijks ouder dan een jaar of vijf. Wat een kutbeest, hé? Don’t bite the hand that feeds you. Maar daar had dit exemplaar kennelijk nog nooit van gehoord. Ik trouwens ook niet. Maar ik was zogezegd pas vijf jaar oud. Of kende u dat spreekwoord al wel toen u zo oud was? Nou dan. Je kan toch niet van een vijfjarig kind verwachten dat ‘ie Engelse spreekwoorden kent? Wat is me dat nu..

Waarschijnlijk is die zwaan dood, het is immers al zolang geleden. Aan de andere kant hoorde ik laatst over een albatros van 68 jaar oud. Die hadden ze ooit geringd, geloof ik. Ik wist niet dat vogels zo oud werden. U?

Ik dwaal af. Want ik wilde het over iets heel anders hebben. Maar wat ook alweer? Ik weet het bij god niet meer. Mocht het me te binnen schieten, dan bent u de eerste die het hoort.