De zwarte tante

Kinderen doen soms vreemde dingen, maar ik hield er als kleuter een wel zeer merkwaardige gewoonte op na. In 1971 ben ik 4 jaar oud. Midden in de nacht kruip ik uit mijn bed om in mijn pyjama de trap af te sluipen. Op kousenvoeten loop ik door de woonkamer. Wat ik doe? De klok stilzetten natuurlijk. Dat is trouwens zo’n ouderwets grote klok, waarvan je eerst een deurtje moet openen voor je de slinger kan stoppen.

Vervolgens versleep ik een stoel, die ik dan beklim, zodat ik met mijn vingertjes nét bij de pick-up van mijn vader kan. En dan zet ik altijd dezelfde plaat van Nina Simone op. De eerste optredens van DJ Koos. Spinnin’ the wheels of steel.. Echt wel.

Mijn vader had destijds een behoorlijke collectie vinyl, maar om een of andere reden haalde ik daar mijn neus voor op. Nina Simone en anders niets. De zwarte tante, noemde ik haar.

Uiteindelijk werden mijn ouders wakker en stopten me dan terug in bed. Uit met de pret.

Ik dis deze anekdote op omdat ik laatst een plaat heb gekocht van Nina Simone. Mijn eerste. Een paar weken geleden zette ik hem voor het eerst op. ’s Ochtends vroeg, voor ik naar mijn werk wilde gaan. En ik merkte ineens dat de tranen over mijn biggelden. Ik zat gewoon een potje te janken.

Het vibrato van die stem raakte me zó diep, dat allerlei onbewuste herinneringen ineens opborrelden. Heel bizar. Een mengeling van gelukzaligheid en intense melancholie. Mijn geheugen. Het blijft een ontembaar en grillig fenomeen..