’s Winters geen brug

Mijn Betere Helft en ik trokken afgelopen weekend door het Land van Maas en Waal. Ontzettende aanrader. Twee dagen pittig doorgestapt, met een overnachting in bruisend Zaltbommel. Aardig stadje aan de A2 met een mooie kerktoren en dito brug.

Als je door een rivierenlandschap loopt, heb je vaak een zomer- en een winterroute. ’s Winters staat het water namelijk vaak te hoog om doorgang te geven. Wij kozen voor de zomerroute. Die is mooier en het water stond tenslotte niet erg hoog langs de Waal.

We liepen bij het gehucht Opijnen, pal langs de brede rivier. De wind blies onstuimig, bijna stormachtig over het water.

‘Gelukkig hebben we de wind in onze rug’, schreeuwde Betere Helft.
‘Kijk dat schip daar eens’, brulde ik terug. ‘Je kan wel zien dat hij wind mee heeft. Hij vaart zo snel.’
‘Schatje, dat schip vaart tegen de wind in, hoor’, zei ze.
‘O ja’, stamelde ik verbluft.
Typisch voorbeeld van de manier waarop mijn brein momenteel een loopje met me neemt.

‘Op het routekaartje staat wel: ’s Winters geen brug’, zei Betere Helft na een tijdje.
‘Ach wat’, schamperde ik. ‘Wat gaan ze doen dan? Die brug afbreken in de winter en dan ’s zomers weer opbouwen?’

Dat was dus al met al 3 kilometer extra. En toen we even later met forse tegenwind terug zwoegden, dacht ik: misschien moet je die eigenwijsheid van jou tijdelijk even opbergen. Maar aan de andere kant: de omweg was wél een van de mooiste stukjes van de route.