De Britten. Mijn brein sloeg op tilt van dat linksrijden van ze. Ik blééf maar panisch van links naar rechts kijken als ik wilde oversteken, om vervolgens -half op goed geluk- de straat dan maar over te rénnen.
Ik liep door een golvend groen landschap, doortrokken van gestapelde stenen muurtjes en bezaaid met witte stipjes: schapen in verre grazige weiden. Het was lambing time. Ik struikelde zowat over de pasgeboren lammetjes. Volmaakt onschuldige wezentjes. Ik moest me inhouden, want ik wilde er telkens eentje beetpakken. Maar je mag de kudde natuurlijk niet verstoren. Bovendien zijn die kleine rakkertjes veel te snel voor zo’n ouwe, stramme vent als ik.
Af en toe stond ik even stil. Kijk, daar gingen er net 2 op een drafje naar hun moeder. Het ene beestje dronk gulzig van de melk, maar het andere lammetje kreeg ruw de moederkop in de flank gestoten. Zo hard dat het omviel. Het arme beestje mekkerde vertwijfeld, voordat hij het bij een ander schaap ging proberen. Maar ook daar werd het verjaagd.
Het kleine lammetje was duidelijk verstoten. Helemaal alleen stond het midden in de grote wei. Het mekkerde zwakjes.
Ik raadpleegde het routekaartje. Nog dik 6 mijl. Ik at een sultanakoekje en liep door. Het gemekker stierf weg. Ik hoorde alleen nog wat vogeltjes en de wind.
Zielig verhaal, hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten