Bruine vogel

Ik ben een onverbeterlijk snob. En omdat wandelen mijn hobby is, vind ik dat ik op verjaardagen en feestjes mijn deskundige mening over de natuur moet kunnen geven. In de boekwinkel schafte ik dus de Dieren- en plantengids voor onderweg aan. Maar dat werd niks.

Al de eerste keer blijkt dat het ding veel te compleet is. Thuis lijkt dat goed, maar moet je wachten tot je in een veld staat waar een leuk blauw bloemetje groeit. Je bladert naar de sectie Bloemplanten: blauw, waar maar liefst 27 soorten blauwe bloemetjes staan beschreven. Maar niet die van jou, merk je na een kwartier. En mocht je er onverhoopt achter komen dat een bepaalde paddenstoel de Netstelige heksenboleet is, dan ben je dat na 10 minuten weer vergeten. Dus sindsdien staat het boek in de kast.

Ik besloot me te richten op vogels. Sowieso een stuk interessanter dan planten. Minder statisch, zullen we maar zeggen. Inmiddels ken ik al een hoop vogels. Zo heeft de mus geen geheimen voor mij, herken ik de koolmees uit duizenden en kan ik lezen en schrijven met het roodborstje.

Vanochtend sta ik tamelijk gedachteloos een geroosterde boterham weg te kauwen voor het keukenraam. Vrolijk fladderen mijn gevederde vriendjes voorbij als ik ineens iets geks zie. Een hele grote bruine vogel. Hij heeft wat weg van een vrouwtjesmerel, maar met het formaat van een volwassen duif. En lélijk, dat beest. Tjongejonge. Wat een verfomfaaid exemplaar is dat.

Maar ondertussen jaagt hij wel kleine vogeltjes weg. Met zijn machogedrag. En kijk nou eens! Die smeerlap vreet zonder pardon de vetbolletjes van de kleintjes op. Driftig trek ik de Dieren- en plantengids voor onderweg voor het eerst in jaren uit de kast. Ik wil weleens weten wie deze aso is. Vogels te kust en te keur, maar deze lelijkerd staat er natuurlijk weer niet in. Hij is 'm trouwens alweer gesmeerd, dat rotzakje. Net als de andere vogeltjes. De lege netjes van de vetbolletjes hangen er verloren bij.