Het revalidatiecentrum aan de Overtoom, kent u het? Nogal troosteloos gebouw uit de jaren 80, waar je met je fiets voorbij stiefelt terwijl je je afvraagt wat er gaande is. Ook wel te herkennen aan de kluwen rokers met ontbrekende ledematen die voor de ingang rondhangt. Laatst bedacht ik me ineens dat die club rokers natuurlijk niet allemáál een verschrikkelijk ongeluk hebben gehad. Dat ze niet allemaal een stoer verhaal voor hun kleinkinderen hebben ('Opa zag zijn leven in een flits aan zich voorbij trekken').
Nee. Natuurlijk niet, sukkel, zei ik tegen mezelf. Het zijn diabetici. Ze hebben suiker. Maar dan toch nog fanatiek zware Van Nelle blijven paffen. Een paar dagen geleden zag ik een nog jonge vent, typische Amsterdammer, driftig door de draaideur naar buiten rollen. Hij zag er geagiteerd uit. Ik gokte op slecht nieuws, maar hij wilde gewoon even zijn sjekkie opsteken. Want even later zag ik hem alweer vrolijk lachen. Alsof er niet net een been bij 'm was afgezet.
Mocht u zich afvragen: 'Jij was toch ook gestopt, Marco. Hoe gaat het daar mee?' Fijn dat u het vraagt. Nou, ik moet zeggen, boven verwachting. Vaak vergéét ik gewoon dat ik eigenlijk totaal cold turkey zou hoor te snakken naar een peuk. Tja, het heeft kennelijk ook voordelen, hersenletsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten