MTV

Vroeger, en dan bedoel ik écht lang geleden, groef de PTT nog putjes in de grond en reden de spoorwegen rond in van die gave groene treinstellen. Hans Janmaat was de meest rechtse politicus van Nederland, een clown die door niemand serieus werd genomen. Een Mars kostte slechts een halve florijn en er waren 3 kanalen op tv. Een overzichtelijke tijd.

Toen kwam er commerciële tv. Eén van de eerste zenders die wij via de kabel konden ontvangen was Music Box, gepresenteerd door de lieftallige Amanda Reddington. Het was niets minder dan een revolutie. Een zender speciaal voor jongeren! De hele dag videoclips. Ik keek meteen naar niets anders meer, zo geweldig vond ik het.

Ik was helemaal verliefd op Amanda. Maar dat was van korte duur. Het probleem van Music Box was dat er nog niet zoveel videoclips waren als nu. En dus zag je elke 2 uur weer Road to Nowhere van Talking Heads of Sledgehammer van Peter Gabriel. Toffe clips hoor, maar niet 10 keer per dag. Exit Music Box voor mij. Ik ben Amanda jaren later nog eens tegengekomen. En heb haar vervolgens op een keihard bevroren appelbol getrakteerd. Maar dat is een ander verhaal.

Aan dit alles moest ik denken toen ik laatst in de gym MTV op het grote scherm zag. Wat een armoede. Die afgrijselijke opblaaspop van een Paris Hilton kiest haar Next Best Friend. Dan wordt ze omringt door randdebielen die om het hardst schreeuwen dat Paris hún moet kiezen omdat zij ook zo'n handtashondje hebben. Of het smaakvolle My Super Sweet 16. Dit draait om totaal verwende, steenrijke tieners die een verjaardagfeestje geven. Hoogtepunt hierbij was het feestvarkentje dat briesend en stampvoetend iedereen dreigde weg te sturen omdat haar splinternieuwe auto van $ 70.000 de verkeerde kleur had.

Ja, het klopt, ik zit een beetje in de vroeger was alles beter-modus. Maar als ik de MTV-treurigheid aanschouw, kan ik voor de verandering ook eens de voordelen van het ouder worden zien.