Ode aan Nico Haak

Ik draai platen van The Doors, kijk naar oude westerns met Clint Eastwood en herlees boeken van Roald Dahl. Hoezo sentimentele ouwe zak? Nou ben ik nooit vies geweest van een flinke scheut nostalgie, dus ik zat er niet mee. Totdat ik van de week mezelf op de fiets betrapte terwijl ik een deuntje floot van Nico Haak. Mijn god, dacht ik. Gekker moet het niet worden met jou. Nico Haak en de Paniekzaaiers. Met het onvergetelijke Foxie foxtrot. Ik probeerde aan iets anders te denken. Maar het liedje bleef me achtervolgen.

Voor lezers die Nico niet kennen, een korte introductie. Nico Haak was een zanger die in de jaren 70 furore maakte met klassiekers als Is je moeder niet thuis, Langzaam sneller gaan en het aanstekelijke Honkie tonkie pianissie. Nico Haak en zijn Paniekzaaiers, zaaiden eigenlijk allesbehalve paniek. Nico was namelijk de vleesgeworden joligheid. Tikje gezet, dikke snor, getooid met een strohoed en gewapend met de banjo, zo struinde Nico het schnabbelcicuit af. Tel daar zijn ronduit carnavaleske muziek bij op en je had gegarandeerd een vrolijke avond. Kom daar nog eens om in deze tijd met louter pathetisch gekweel van Marco Borsato of Acda & De Munnik.

Toen in de tachtiger jaren hits uitbleven, begon Nico reclame te maken voor een gezondheidsarmband  –een mens moet tenslotte eten. Nico zelf geloofde heilig in de werking van deze zogenaamde bioregulator, getuige de slogan: “Wonderen bestaan niet, maar de bioregulator werkt. Ik doe hem nooit meer af!”. Maar de het bracht Nico weinig goeds, want de sympathieke volkszanger overleed onverwacht op slechts 51-jarige leeftijd.

Was hier sprake van geknoei, een verkeerd afgestelde bioregulator? Of was het eenvoudig Nico’s tijd? En welke rol speelde Tineke de Nooij –ook een boegbeeld van het heilzame armbandje? Vragen waarop we nooit een antwoord zullen krijgen. 

De enige vraag die mij nog rest is: hoe kom ik ooit weer van dat deuntje af!?