Ingehaald door het verleden

Al sinds halverwege de jaren 80 zoek ik een plaat. Maar muziek laat zich soms moeilijk vinden als je niet weet hoe het nummer heet en ook niet van welk album het komt.

Gisteren peddelde ik in een beetje landerige stemming naar wat toch mijn favoriete adres is, namelijk Utrechtsestraat 52 -60. Alwaar de beste winkel van het universum gevestigd is, de firma Concerto (anno 1955). Het was nog vroeg en de zaak bijna leeg toen ik binnenliep. Er liep een koude rilling over mijn rug van de muziek die vanuit de vinyl-afdeling mijn kant op waaide.

Ik was in één klap terug in 1983. Een onzekere, boze,  in het zwart geklede tiener met raar haar. De stem van Elizabeth Fraser. Ik vroeg aan de verkoper wie ik hoorde, maar ik wist het antwoord al. Hij liet me een hoes zien die mij totaal onbekend was. Telkens als ik in de afgelopen decennia toevallig tegen een plaat van Fraser aanliep, checkte ik of het degene was die ik zocht. Nooit het geval. Maar nu zei een stemmetje tegen me: dit is ‘m!

Ik kocht de plaat meteen. Zonder af te wachten wat er nog meer op stond. En dus fietste ik even later in een heel andere stemming weer naar huis. Verwachtingsvol, maar onzeker. Eigenlijk precies zoals ik me voelde in ’83. Thuis zette ik de plaat op. Het was hem.

Noem me een freak. Maar dit is de plaat waar ik een kwart eeuw naar op zoek was.